Sabah 7

      Hayat bize bazı fırsatlar sunar...Benim hep düşündüğüm konu şu:Hayat eğer bahsedilen kadar karmaşıksa,bu karmaşayla mücadele mi etmeli,yoksa yeni bir yol mu izlenmeli_Düşünce tek bir çatı altında olsa da,içimde yoğun düşünceler barındırır...peki,bu düşüncelerin hepsi mana içerir mi?size bu düşüncelerden bahsedeceğim.
     Yaşamda çok yoğun bir trafik yok...sessiz ortalık..size dedim...çalışır dedim..ve zihin çalışmaya başladı..gün ağardı..Allam kahretsin!Yine o trafiğin içindeyim..aynanın karşısındayım..gözlerim dolmadı..dolmasınıda beklemiyordum zaten..ama bazen dolar,ağlayınca..çok güzel oluyorum ağlayınca..çok tatlı oluyorum..ağlarken kendimi izliyorum..naapıyosun diyorum ağlayan gözlerime..çok sesler geliyor dışardan..işte bu seslere bayılıyorum..hayatın gerçek ritmi..hayatın gerçek müziği beni çok duygulandırıyor..böyle zamanlarda da çok tatlı oluyorum..

Taktikle Aşk Olmaz

Aşk ilk gecede biriyle yatıp yatmamanızdan, bir ilişki yaşayıp mutlu olmanız ya da olmamanızdan, dünyadaki kalan her şeyden bağımsızdır. O gelir ve olur. Taktikle şununla bununla başarılı bir ilişki ya da seks hayatına sahip olabilirsiniz ama taktikle aşk olmaz. O gelir mutlu edecekse mutlu eder, süründürecekse süründürür, siz de mal gibi bakar kalırsınız olan bitene. Her yattığınız ya da her ilişki kurduğunuz adamla büyük aşk beklemeyin. Bunun bir kuralı yok.

Böyle Alıştırmışlar.

 İşte şimdi yeni bi filme başladık..

  Yıllar seni öyle doldurmuş ki bana yer kalmamış sende.

Bastığın toprak,oturduğun bank,içtiğin su,yediğin yemek..Tamlar.

  Ben seni daha çocuk sanıyordum,daha toy.Ama öyle değilmişsin.O kadar fazla gereksiz şey yerleştirmiş ki içine geçen zaman,birlikte olduğun insanlar,yaşadığın yer,arkadaşların..Ben ne koysam taşıyor.Ne vermek istesem fazla geliyor,doymuş bebek gibisin..Karnı tok olan bebek anlamaz ya ısrardan,yediremezsin ona midesinde olandan fazlasını.

  Yıllar seni öyle doldurmuş ki,

  Sana anlatılanlara inanmışsın hep,pes doğrusu!Maziye döndüm,çocukken de masallara inanırdık biz.

Yaşadıklarına inanmışsın hep yalanıyla,doğrusuyla..Oysa ki bir katil de yaşadıklarına inanır,bir hırsızda,bir soyguncu yahut bir fahişe de.Katile "öldürmek ayıptır,günahtır!" desen namusum için,hırsıza "çalmak suçtur!" desen yaşamak için,soyguncuya bilhassa aynı,fahişeye "haya et,günahtır" desen mecburiyetten yaptım der.İnsan bir süre sonra yaşadığına inanmaya başlar,doğru olmasada.

  Yıllar seni öyle doldurmuş ki..

  Boşaltmak mümkün değil.İnsan hiç bardakta ki şerbeti boşaltmaya azmeder mi?Bardakta ki şerbet değil ! Öyle olsa elimi dahi sürmem.Bardakta ki zehir.Zehri boşaltmak aklıma gelmedi hiç,hoş gelse de yapamazdım.Hep üstüne koydum,hep bardağı doldurmaya çalıştım..Zaten doluydu,taştı.

  Yıllar seni öyle doldurmuş ki..

  Sen gibi davranarak denedim boşaltmayı,başaramadım.İstanbul'un insanı yalandır kaideyi bozmayanlar hariç.Bozulmuş İstanbul,aşk filmlerini orada çekmek bile saçma artık!Sana küfretmeyi,ezmeyi,hor görmeyi,kibir yapmayı,kavga etmeyi,birbirini üzmeyi aşk diye yaşatmış daha önce sevdiklerin.Elini tuttukların,kucağına yattıkların,öğütlerini dinlediklerin,hikayelerine bayıldıkların,sesleriyle uyudukların,esprileriyle güldüklerin,zamanı saydıkların,bir bebek ömrü verdiklerin sana benim verdiğimin ne kadarını verdi?

  Sana benim verdiğimi kimse vermez,veremez.Ama seni istediğin bu olmadıktan sonra neye yarar?

  Pamuk beyazım..

  Desem ki yukarıda yazandan ne anladın eminim yine alakası yok dersin.Çünkü biri seni buna alıştırmış.Süt beyazdır desem alakası yok dersin.Gök mavidir,deniz derindir,Ocak serindir,bu kucak senindir desem..

  Çünkü böyle alıştırmışlar seni,bunu hayal ettirmişler.İnsanın hayallerinden vazgeçmesi zordur bilirim.

Başka alıştırılmışız ikimizde.Benim kahramanlarımın sadece kuru ekmekleri,birer bardak suları ve nadiren birer tane hurmaları olur.Senin kahramanların uçabiliyor,yüksek binalarda ofisleri,caf-caflı kostümleri var.Bir ferace var benim kahramanlarımın üzerlerinde,ayıp olmasa onuda giymekten de alıkoyalar kendilerini.İkisi de kahraman işte gözümüzde,böyle alıştırmışlar.Ama benim kahramanım açlıktan ölse de kuru ekmeğini seninkiyle paylaşır.Senin ki ?...

  Bizi böyle alıştırmışlar...Suçlamıyorum seni.

  Benim yerimde sen olsaydın,benim okuduğumu sen okusaydın,benim yaşadığımı sen yaşasaydın sen de bu olurdun.

  Düşünsene..Ben senin yerinde olsaydım.İstanbul'u ben yaşasaydım,ben olsaydım ağzından çıkanı kulağı duymayan,söylediğinin bini bir para etmez insanlarla ömür harcayan..Sen gibi olmaz mıydım?

  Bizi böyle alıştırmışlar..

  Birimiz şehit haberi duyduğunda ağlamayı,diğerimiz hay ben böyle hükümetin demeyi huy edinmişiz.

  Birimizi önemli bir işimiz olduğunda yağan yağmura sen nereden çıktın şimdi demeye,diğerimizi rahmet yağıyor barajlar doluyor bu yağmur bizim için demeye alıştırmışlar.

  Birimize çarşaflı bir kadıncağız gördüğünde onunla alay etmeyi ona gerici,yobaz demeyi öğretmişler.Diğerimize inancın bu özgürlükler ülkesinde bir tutsak,esir hayatı tadında yaşandığını.

  Bizi böyle alıştırmışlar..

  Ben kadın küfretmez diye bilirdim.Kadın oturuşuna,kalkışına,giyinişine,boyanışına dikkat eder diye alıştırdılar beni.

  Kadın dediğin ince ruhlu,zarif olur diye öğrettiler bana.Ben kadını minnak bir tavşan yavrusu gibi hayal ettim,öyle alıştırdılar beni.

  Kadın dediğin şeytan gibi erkek kalbinin en derinine nüfus eder diye öğrettiler bana.Aşkta şeytan olmalıdır kadın diye alıştırıldım ben.

  Beni böyle alıştırmışlar..

  Ben böyle değildim,senin için denedim sen gibi olmayı.Ama daha fazla dayanamadım.Sende ben gibi olmayı deneme biliyorum dayanamazsın.Dolu birer bardağız sonuçta,fazlasını alamıyoruz.

  Beni böyle alıştırmışlar..

  Halâ birbirlerine oyunlar oynuyorlar yeni stratejiler geliştiriyorlar,deniyorlar insanlar mutlu olabilmek için.Aşk birini kendine bağlamaya çalışmak değil,birine bağlanmaktır bana göre.

  Beni böyle alıştırmışlar..Aşkın birini kendine bağlamak olduğunu sananlar halt etmişler!Onlar bencil insanlar diye öğrettiler bana.

  Ne desem boş..

  İçkici şarabından,keş afyonundan,hırsız çalmaktan vazgeçemez..Vazgeçer ama az geçer..Vazgeçer ama çok zaman geçer.Yıl geçer,dost geçer,aşk geçer..

  Beni böyle alıştırmışlar..

  Ben ol diyemem,sen de olamam.Beni böyle alıştırmışlar.Böyle alıştırmışlar beni.

  Alıştırmışlar beni,böyle...

  Az önce  "2 gündür saçmalıyorsun" dedin.İki gündür bu okuduklarını saçmalıyorum,doğru.Sana göre saçmadır itiraz edemem,seni de böyle alıştırmışlar.

  Bu yaptığın iş değil,yaşadığın hayat,taşıdığın aşk değil demek benim ne haddime?Seni de böyle alıştırmışlar. 

Dumman

Şu saat oldu, kalbimin çığlıkları anca sustu. Yeni bebe gibi, ne istediği de anlaşılmıyor kalbin, dilini bilmeyene. Hoş ben kalbimin dilini bilsem de istediklerini gerçekleştirmek için gereken güce sahip değilim tek başıma. Kalbim sustu, hemen aklımın sesini duydum. Şöyle dedi: Yak bir sigara. 
- Yaktım. 
- Çek içine. 
- Çektim. 
- Tut içinde. 
- Tuttum. 
- Bekle. 
- Bekledim. 
- Bırak şimdi. 
- Bıraktım. 
- Nerede duman? 
- Yok. 
- Var, içinde. 

       Kıyasladım iki meseleyi birbirleriyle. Sigara bitti, duman kayboldu ama sadece gözden kayboldu. İçimde bir yerlerde var olduğu kesindi. Zararlıydı, biliyordum. Ancak elimden de bir şey gelmiyordu. Göğsümü açıp çıkaramazdım dumanı bir kerede. Zamana yayılmalıydı. Zehrin dışarı atılması zaman alıyordu. Şimdi sigarayı elimden düşürüp bir daha içmemeye yemin etsem bile aylarca etkisini atamayacaktım, biliyordum. Kalıcı zararlar da veriyordu üstelik.. 

       Seni de içime atmıştım. Şimdi desem ki bir daha adını anmam, yalan olur. Seni içimden atmam da aylar, belki yıllar alır. Ciğerlerime çekmiştim seni. İşte şimdi sigarayı bırakırım. Senden başka nefes almam. Ciğerlerimde sen varsın, çıkman yıllar alır. Aldığım her nefes seni hatırlatır.  

      Sen sigaraya benziyordun, dumanın aşka. Seni içime çektikçe tükendin. Sen tükendikçe içimde, uzun süre benimle kalacak aşk türedi. Senin gidişin, aşkın geliş biletini bedavaya getiriyordu. 

“Kedili Sıcak Şarap” ..

Kedi kalmamış. Çünkü bütün kedileri sevgililerine miyavlayan bir sürpriz yapmak için bazı adamlar almış. Piyasada tarçın kabuğu da kalmamış. Çünkü bütün tarçın kabuklarını sevgililer günü menüsüne sıcak şarap ilave eden sıcacık mekânlar almış. O sıcacık mekânlarda yer de kalmamış. Çünkü günler öncesinden bazı kalın sesli adamlar, bumekânlara telefon açıp, “İyi günler, rezervasyon için aramıştım” diyerek en güzel yerleri almış. Bugünlerde, geç kalanlar, “İçerde son bir masamız kaldı,” diyen bazı nazik sesli mekân çalışanlarını nüfuzlu sesleriyle etkilemeye çalışarak, pencere kenarına doğru kaymaya çalışıyorlarmış. Yazık ki çoğu, ilişkilerini pencere kenarına kaydıramayacak. Ve mekânın kapısı açılıp kapandıkça, sırtına soğuk vuran bazı kadınlar, erkeklerinin bu beceriksizliği yüzünden sorun çıkaracak. Erkek, arkası buz gibi olan sevgilisini ısıtabilmek için, pencere kenarında olmasına rağmen boş duran bir masayı garsona soracak. Garson, bu basit sorunun cevabını ülke genelinde çok sık kullanılan tek bir kelimeyle cevaplayacak: “Rezerve.” Sırtı üşüyen bazı kadınlar, zamanla (şarapla) bu dertlerinden kurtulurken, bir problemi sürekli tekrarlayarak iyice büyüten kadınlar içinse, erkekler ‘hadi kalkalım’ isimli başka bir çözüm üretecek. İşte bu ‘hadi kalkan’ çiftler, bilinmez bir maceradan (kapılarından dönülen bir iki mekân daha) sonra evlerine dönecek. Sevişebilenler, üşüyen sırtı unuturken; üşüyen sırtın üçüncü bir varlığa dönüştüğü ilişkiler, kavga sonrası yatakta sırt sırta dönecek. Bir sûre sonra bu hazin olayı arkadaşlarına anlatan bazı kadınlar, “sırt” kelimesi yerine, “göt” (götünü dönüp yattı) kelimesini kullanarak ilişkilerinin bir geceyle kurtarılamayacak bir evrede olduğunu itiraf edecekler. Ve çok hızlı değillerse, bir sonraki Sevgililer Günü’nde yalnız olduktan için sırtları üşümeyecek…

“Maalesef orkide kalmadı,” diyor çiçekçi. Boş boş çiçeklere bakıyorum. Özel günlerde çiçekçiler boşlukları hiç sevmediğinden hemen yeni bir teklif sunuyor: “Size kutuda bir gül verelim.” Kutudaki güle bakıyorum. Tabutta yatan bir takım elbiseliye benziyor. “Yok, istemem,” diyorum. Orkideler ve güllerden sonra son bir seçeneğim kaldı: Çiçek için verilen parayı ‘enayi parası’ olarak gören akıllı adamlar gibi papatya türü bir buketle ilişkimde bir kır havası yaratmam mümkün. Bunu yiyen ekonomik sevgililer var, ama aslında çiçek ucuz olunca eğrelti otlarıyla desteklenerek hacmen zengin gösterilen bu tür buketler, daha çok hastane ziyaretlerinde kullanılıyor. Hastalıklı bir ilişki istemediğim için, “Neyse, iyi akşamlar,” deyip çıkıyorum…

Her ne kadar, sevgililer günü yaklaşırken, ‘bir sevgililer günü yazısı yazacak kadar düz akıllı olsam da, bu tür özel günleri küçümseyen entelektüel bir ilişkiye sahibim. Sevgilimle aramda bu tür günlerde hediye almama konusunda, çeşitli platformlarda yer yer övündüğüm, gizli bir karar mekanizması mevcut. Böyle bir ilişkiye rağmen çiçekçiye girişimin sebebiyse biraz karmaşık. Bir iki defa beklenti içinde olmayan kadınların, hesapta olmayan hediyelerle, dudaklarının memnuniyet ifadesi aldığını ve sonra bu dudakların aralanarak, “Aaa çok tatlısın!” benzeri kelimeler çıkardığım gördüm. İnsan, bazen muhalefet ettiği şeylerin ortasına düşünce, ruhunda engelleyemediği bir genişleme oluyor. Hatta bu genişleme yüzünden, daha önce kıyasıya eleştirdiği İkea, Burger King, Avatar, İPhone gibi oluşumların bir neferi olarak mücadele etmeye ve onları kucaklamaya başlayabiliyor. İşte böyle bir duyguyla girdim çiçekçiye, ilişkimiz için bir hediye zorunluluğu olmadığı ve satıcıyla iletişime geçmenin üşengeçliği yüzünden de kolayca vazgeçerek, çıktım. Başıma gelecekleri bilsem, alışverişin sonu, kutuda ölü gibi yatan bir güle de varsa çıkmazdım…

Evde sevgilimle bu özel güne dair tek bir kelime etmedik. Normalde çiftlerin özel günler hakkında hiç konuşmaması, tepesinden bastırılan bir sürprizin habercisi olabilir. Ama bizim için böyle bir durum olduğunu düşünmüyordum. Zaten birazdan tıpkı bizim gibi Sevgililer Günü’nü önemsemeyen arkadaşlarımız gelecek ve bu gecenin sıradan olduğunu onaylarcasına hiçbir ritüel E gerektirmeyen buz gibi biralar içecektik. Geldiler,  Kapı önünde bir yanağı öpüp diğerine geçerken 5 birbirimize “Naber,” dedik. Bu aşamada kapı önü ! faslının bitmesi gerekiyordu ama sevgilim, “Aaa beren yeni mi?” diye bir soru ortaya attı. Gelen n misafirlerin kafalarına baktım. İkisi de bereliydi. Berelerin hangisinin yeni olduğunu anlamam için berelilerden birinin cevap vermesi gerekiyordu. Bereli kız, şımarık bir çocuğun ses tonuyla, “Eveet, sevgilim aldı,” diyerek kendisine bere alan erkeğinin omzuna elini attı. Beresi eski olanla bir an göz göze geldik. Sanki “Oğlum hani Sevgililer Günü’nde hediye almak yoktu,” demişim gibi gözlerini kaçırarak, “Ya öylesine aldım ya,” açıklamasında bulundu. Normalde sefası sürülen ama bazı kişilerin yanında açığa çıkınca utanılan eylemlerin hiçbir işe yaramayan titrek açıklamalarını yapmaya çalışıyordu. Sevgililer Günü’nü yenidünya düzeni açısından irdeleyip sağlı sollu tokatlamamızın üzerinden henüz birkaç gün geçmişti. Aslında söyledikleriyle yaşadıkları arasında büyük farklar olan insanları yargılayan biri değilim. Çünkü ürettiğim sağlam teorileri, gündelik hayattaki yaşayışımla paramparça etmek konusunda öncü biri sayılabilirim. Problem, sevgilisine hediye alarak bir muhalefeti yıkması değil, sevgilisine hediye almayan beni, işe yaramaz ve kaba bir muhalefetle baş başa bırakmasıydı. Sevgilim her ne kadar Sevgililer Günü’nü önemsemediğini söylese de, bu bere sayesinde içindeki hediye isteyen kadını uyandırabilirdi. Aklıma kutuda yatan güller geldi. Keşke alsaydım diye düşündüm. Kutu gülümle dalga geçilmesi halinde, hediyemin ‘Sevgililer Günü’nün ölümünü anlatan bir performans olduğunu söyler ve böylelikle hem hediyeli hem de sakalı bir insan olarak bu işten sıyrılabilirdim…

Hediyesizler, düşüncesiz insanlar değildir. Bana kalırsa asıl düşüncesizler, ‘hediye vermeyenler” ortamlarda zor durumda bırakan ‘hediye verenleı’dh. İşte bakın, şimdi de bereli kız sevgilisine aldığı atkıyı gösteriyor. Sevgililer Günü, kışa denk geldiği için hediye olarak atkı, bere, eldiven gibi romantik örgülerle idare edilebiliyor. Ama mesela, bu anlamlı günün ağustos sıcağında kutlandığını düşünün; şort, terlik, tişört gibi romantik dokusu olmayan hediyeler sevgilileri zorlayacak ve belki de o zaman hediye alma oranı düşecekti. Salona geçiyoruz. Özel günlere önem vermediğini sandığım bu grup, hediyelerden konuşmaya devam ediyor. Bereli Kız, Atkılı’nın kendisine aldığı asıl hediyeden bahsediyor: Mini mini bir İran kedisi… Kedinin buruşuk suratını, nasıl da titrediğini, incecik sesini falan anlatıyor. Bira içerek gittikçe genişleyen bir gece yaşayacağımızı düşünürken, bereli, atkılı, kedili (yani nerden baksanız tüylü) bir gecenin içine düştüğüme inanamıyorum. Bereli ve Kedili Kız, “Sıcak şarap yapalım mı?” diye soruyor. Hemen, “Tarçın kabuğu yok bizde,” diye cevap veriyorum. “Fark etmez, tarçınsız da olur,” diyor. Kısa bir an boşluğa daldıktan sonra, sevgilisine dönerek, “Aslında kedinin ismini Tarçın koyabiliriz,” diyor. Atkılı benim baskım altında, “Olabilir,” diye mırıldanarak onay veriyor. “0 zaman kediyi şaraba da koyabiliriz” gibi kimsenin gülmediği bir espri yapıyorum. Sevgilim bana bakıyor. Bu bakışta bereleri özleyen, kedileri okşayan garip bir şeyler var sanki…

Gecenin ilerleyen saatlerinde, ben de sevgilimden bir hediye (kalem) alarak, ortamın hediye vermeyen tek insanı oldum. Sevgilim, özel bir gün olduğu için değil, içinden geldiği için aldığını söyledi bu hediyeyi. 0 an anladım Sevgililer Günü’nün içimize yerleştiğini. Ve hazır kalem de gelmişken, çatısını o gece kurduğum bu duygusal şiiri yazmaya karar verdim:

İRAN KEDİSİNE HOHLAMAK

Sevgilim ne istersin? 0 güzel parmağını sürtmen için bir İPhone alabilirim mesela ya da istersen kutsal hediye mabedi Accesorize’a uğrayabilirim. Buluşlu bir hediyeye ne dersin? Çok eski bir fotoğrafımızı taşıyan nefis bir Mudo Concept çerçevesi mesela… Belki sonra, ağır kumaş peçeteleri pıt pıt dudaklarımıza vuracağımız bir restorana gideriz. Ben kadehimin dibine konan şaraba onay verirken, sen benim bütün hayatımı onaylarsın. Sonra o büyük şaraplar dökülür kadehimize. Garsona “mersi’Merle teşekkür edersin. Ah garsonlar!

Tekleri kovalayan, çiftleri seven garsonlar… Garsonların gözetiminde bir aşkı büyütürüz böylelikle.

Sevgilim ne istersin? Sana avuçlarımızda dolanan mini mini bir İran kedisi alayım mı? Miyavladıkça aşkımıza ses veren bir İran kedisi… Ama sevgilim ben biraz yorgunum. Sana üşüyen kedilere hohlayan yeni bir sevgili alayım mı?

“Telefon”

“Öptüm canım” dedi telefondaki arkadaşım,”Görüşürüz” dedim. Telefon elimdeyken,”Canım” kelimesini tekrar duydum. Bir an sanki arkadaşım beni konuşmaya geri çağırıyormuş gibi telefona baktım. “Nerdesin sen?” sorusuyla, sesin karşı masadan geldiğini anladım. ” Canım”ı telefondaki arkadaşım bırakır bırakmaz karşı masadaki bayan almıştı. Pek bırakacağa da benzemiyordu. Konuşması boyunca bu kelimenin farklı versiyonlarını (canım yaa, canımsın, canım benim) defalarca kullandı. Konuşmanın sonunda bulunduğumuz yeri tarif ederek, “Bekliyorum canım” dedi. Telefonu kapattı. Yanındaki adam “Kim o?” diye sordu. O ana kadar mimikleriyle “canlar gelin bir olalım” sinyalleri yayan bayanın yüzü bir anda değişti. Önce dudakları bir memnuniyetsizlik ifadesi aldı, sonra eli “salla” anlamında bir hareket yaptı ve en sonunda ağzı açılarak o ana kadar kullandığı bütün “canım”ları kovalayan o kelimeleri çıkardı: ” Öfff yavşağın teki işte!” O kadar şaşırdım ki, ne yapacağımı bilemediğimden, bir an hala elimde duran telefona baktım. Tuş kilidini haber veren büyük anahtarı gördüm ekranda. Anahtar kaybolunca bayana baktım. Biraz önce telefonda canım bombardımanına tuttuğu insanın ‘yavşaklığını’ anlatıyordu. Canım seviyesinden yavşaklığa ani bir düşüş yaşayan o insan birazdan aramıza katılacaktı. Ve sanırım bu “yavşak” insan, buraya ulaşır ulaşmaz tekrar “canım” olacaktı. Canım sıkıldı…

Telefonlardan dalga dalga yayılan sevgiye her yerde rastlıyoruz. O gün bulunduğum mekanda, farklı masalarda yapılan telefon görüşmelerinde 4 adet ‘canım’, 2 adet ‘aşkım’ ve 2 adet ‘kuşum’ karşıdaki insanlara bir samimiyet tonlamasıyla gönderildi. Sadece İstanbul’daki bir kafede canlar, aşklar ve kuşlar havada uçuştuğuna göre, ülke genelinde korkunç bir sevgi sarfiyatı olmalıydı. Ben de az önce telefonda bir arkadaşımın ‘can’ı olmuştum. Karşı masadaki Bayan Canım’ın, telefonu kapatır kapatmaz sevgiden tiksintiye düşen suratını görünce bir an şüpheye düştüm. Acaba ben de birilerinin canı, aşkı ya da kuşu olduktan hemen sonra, aynı kişilerin geri zekalısı, salağı hatta yavşağı oluyor muydum? Konuşmasına ‘kuş’ yerleştiren mekandaki başka bir bayan, telefonunu kapatır kapatmaz yanındakine “Çattık.” deyince şüphelerim iyice kuvvetlendi…

İstanbul’da ilk yılımdı. Çok arkadaşım yoktu. Uzun zamandır İstanbul’da yaşayan bir iki arkadaşımın “mutlaka görüşelim” temennisini ciddiye alacak kadar yalnızdım. “Mutlaka görüşelim” in diyaloglarda boşluk doldurmak için sarf edilen temennilerden biri olduğunu biliyordum. Yine de, yaşadığım yalnızlık yüzünden, bu temenninin sahiplerini ara sıra arayıp onlarla buluşmaya çalışıyordum. Bir cuma akşamı evde oturmaktan sıkılınca Taksim’e gitmiştim. Boş bir masa bulabilmek için uzun süre dolandım. Tek kişi olduğum için Nevizade’deki tüm garsonların canı çok sıkkındı. Bir iki tanesi beni kenarlarında insan olan masalara oturtarak yalnızlıktan kurtarmak istedi. Reddettim. Sonunda bir masa bulabildim. Çevremdeki masalarda oturanlar gibi yeryüzüne dik değil, yaklaşık 10 derecelik bir açıyla oturunca, garsonun bu masaya oturmam konusunda neden ısrar ettiğini anladım. 10 derecelik açıyla baktığım garsona bir bira söyledikten sonra, belimin yukarısını ters açı vererek dik oturuyormuş gibi yaptım. Belim ağrıyınca vazgeçtim. Gelen birayı hızla içtim. Sıkıntım geçmiyordu, açılı oturmaktan yorulmuştum. ” Mutlaka görüşelim” diyen arkadaşlarımdan birini aradım. “Canım naber?” diye açtı telefonu. Konuştuk. Bir arkadaşıyla oturuyormuş. Sonra bir boşluk oldu. Sanırım, o boşluğu doldurmak için “Gel istersen” dedi. Hemen “Olur” dedim. Bulundukları yeri tarif etti. Derhal “Tamam” dedim. O aralar karşıdakinin telefonu kapatmasını beklemek gibi garip bir huy edinmiştim. Bekledim. Ağzı telefondan ayrılınca bulunduğu mekanın gürültüsü çoğaldı. Ortamdaki insan sesleri ve mekanda çalan Yaşar’ın “Nasıl ki evlerin odaları varsa” diyen sesi arasında, kısa bir an, bir ses daha duydum: “Yaaa”…

Arkadaşımın sesiydi. Sonra tüm sesler kesildi. Telefon bir süre daha kulağımda kaldı. Şaşırmıştım, ‘y’ harfinin yanı ba

şında uzayan ‘a’ sayısı durumu anlamam için yeterliydi. Yine de kafamda, duyduğum sesi tamamladım: ” Yaa aman yaa!”… Telefonu kulağımdan çektim. Sonra başka bir versiyonla sesi yine tamamladım: “Yaa öff yaaa!” Sonuç değişmiyordu. Tamamı ne olursa olsun, duyduğum ‘yaaa’ sesi, benim yanlarına gidecek olmamdan duyulan rahatsızlığın başlangıç sesiydi. Bir an ne yapacağımı bilemedim. 10 derecelik bir açıyla baktığım şu dünyada kendimi yalnız, itilmiş ve bedbaht hissettim. Açımı değiştirmeden hesabı istedim…

İnsanevladı, bazen sevdiği insanı bile görmek istemez. Normaldir. Ama bu durumun açığa çıkması pek açıklanabilir değildir. Beni istemeyen arkadaşımın çağırdığı yöne doğru yürüyordum, ama gidip gitmeyeceğimden emin değildim. Nevizade’deki canı sıkkın garsonların bazıları, boşalan masalar yüzünden sevecenleşerek beni yeryüzüne dik duran masalara çağırıyorlardı. Sevecen garsonların, aşırı alkolden Fatih Terim hakkında birbirine parmak sallayarak konuşan adamların, artık her söyleneni kahkahayla karşılayacak dozaja kadınların ve dünyaya yeni gelmiş gibi gözlerini kırpıştırarak, sürekli beyaz şarap içen turistlerin yanından geçtim. Hala çağırıldığım yere doğru yürüyordum. Yürürken aklıma başka bir ‘yaaa’lı versiyon geldi: ” Yaa bu da nerden çıktı yaa!”… İki ‘yaaa’ arasındaki bütün kelimeler aleyhimeydi. ‘Yaaaa’ ların arasına sıkışmış bir adam olmak istemiyordum. Gitmeyecektim. Mekanda belirmeyecektim. Mekana girince bana doğru ‘burdayız’ anlamında kalkan bir el görmek istemiyordum. Tuvalete gidince ‘hakkımda konuşuyorlar mıdır’ diye düşünmek ve tuvalet dönüşünde ‘geliyor sus’ anlamında hareket eden kaşlar görmek istemiyordum. Böyle iyiydi. Geri dönüp sevecen garsonlardan birine teslim oldum. Ve masamda dimdik oturdum.

O gün beni istemeyen arkadaşıma attığım mazeret bildiren mesajıma ” Ok. canım…” cevabını aldım. Telefonlarda ‘canım’, hayatın geri kalanında ‘yavşak’ olan adamınsa benim gibi işin iç yüzünü öğrenme şansı yoktu. Mekana geldiğinde kendisini “Naber canım” diye karşılayan Bayan Canım’ın yanaklarını öptü. Stratejik yerlere ‘canım’ serpiştirerek hararetle konuştular, ‘yavşaklık’ ortadan toz olmuştu. Bir ara Bayan Canım’a bir telefon geldi. Telefonu bu sefer “Aşkım naber?” diye açtı. “Aşkım” derken erotik bir dizaynla büzülen dudakları görülmeye değerdi. Telefonun ucundaki kişi, bu dudakları görse bambaşka hayallere dalabilirdi. Dalmışım. Bayan Canım’a bakmayı abarttığımı o da bana bakınca anladım. Rahatsız olmuştu. Kafamı derhal pencereye çevirdim. “Pardon canım” dedim içimden. “Çok pardon… Ben yavşağın tekiyim.”

SEN ÇOK DEĞİŞTİN

Selam. normalde böyle şeyler yazıp çizmeye de utanırım ama bu hafta içimden seninle konuşmak geldi. bi ihtimal kulağına gelirse diye. “bu ne lan duyarlı mısın nesin” diye dalga geçenler olucaktır, ama naapalım, bu hafta böyle.

geçen gün gidip can yücel’in mezarını kırıp yıkmışsın. kendisinin toplasan iki üç şiirini yarım yamalak biliyorum, öyle manyak bir okuru olmadım hiç yani. ölüm yıldönümünde mezarına şarap döktüklerini duyunca aklıma sen geldin. ulan dedim bizimki uyuz olacak bu olaya. ama gidip mezarı kıracağını da düşünmemiştim. gerçek bi ayıya dönüşmüşsün, ne diyim.

peki acaba dönüşmedin de eskiden de böyle miydin?

bak ben mesela eskiden izlediğimiz filmlerin daha güzel, eskiden içtiğimiz suyun daha lezzetli, bakkal amcanın daha iyi kalpli olduğuna inanmamı, o yıllarda çocuk oluşuma bağlıyorum. yaşamın aslında kötüleşmediğini, aynı kaldığını, sadece büyüdükçe benim için zorlaştığını düşünmek istiyorum. bi yandan mantıklı olan da bu zaten. ama böyle düşünmeme rağmen, bazen yine de emin olamıyorum. sanki bakkal amca hakkaten de ben küçükken daha “iyiydi”. otobüsteki amcalar teyzeler daha yumuşaktı böyle. sen de daha sakindin. belki çok saçmadır ama elimde değil, öyle gibi geliyo.

geçenlerde voleybolcu bir kıza otobüse şortla bindiği için önce bağırıp sonra da yumruk atmışsın. gerçekten bak, sen eskiden böyle bu kadar sinirli değildin. iyi hatırlıyorum. yumruk attığında sesini çıkartmayan amcalar teyzeler de böyle değildi. sana bi şey oldu. mezar yıkıyosun lan, bi düşüm bak, çok acayip bi şey bu. adamlar dev gibi insanlık anıtına ucube deyip sonra da kafasını kestirdiler. koca heykeli yıktırttılar. onlardan mı cesaret alıyosun, olay bu mu yani?

o heykeli yapan da aha senin kırdığın mezarı yapan kişiymiş zaten. yoksa sen de heykeli yıktıranla aynı kişi olmayasın?

zaten her işi yapıyosun, her an her yerdesin. bi kaç sene önce karaköy iskelesinde kız arkadaşımı uğurlarken de ordaydın. vedalaşıyoduk, sarılmıştık böyle, vapurun iskeleye yanaşmasını bekliyoduk. “dışarı çıkın nerde ne yapıyosanız yapın” diye bi ses duyduk, bi baktık o jeton kabinleri var ya ordan bize bakıyosun. önce bize seslendiğini anlamadık. şimdi tam hatırlamıyorum ama “lan yürüyün burda o işler yapılmaz! yürü!” gibi bi cümle daha kurdun. ben o zamanlar henüz senden bu kadar korkmadığım için “ne diyo lan bu lavuk” diye bi kabarıcak gibi oldum da hadi neyse diye indik iskeleden.

geçenlerde de duydum ki otobüs şöförü olmuşsun, sürdüğün otobüste bir çift öpüştü diye benzer şeyler söyleyip aşağı indirmişsin çocukları. lan oğlum bi şey sorucam, sen insanların birbirine sarılmasına öpmesine neden bu kadar kızıyosun? açık konuş, o sırada arzuluyo musun yoksa o kızları? günahını almıyım ama kıskançsın sanırım hafiften. tamam bak mesela bi yerde sap sap otururken yanımda bi çift öpüşünce ben de bi kıskanıyorum, bi yutkunuyorum böyle gulp diye. ama çok bakmıyorum, öpsün yani çocuk kızı ne güzel işte. benim rahatsız olmam o anki saplığımla ilgili çünkü. seninki de bana öyle gibi geldi. o kızı o çocuğa yedirmek istemiyosun. o ahlaksız diye bağırdığın kız sana gelse, azcık gülümsese, iki tatlı söz söylese heyecanlanıp boncuk boncuk terler, bayan mayan eheh meheh diyerek tavlamaya çalışırsın gibime geliyo. neyse dediğim gibi günahını almıyım, öyle olur gibi geldi bi an.

geçenlerde kızarkadaşımla vapura bindiğimizde de arkamızda oturuyodun. kolumu kızın omzuna attım, gülüşüyoruz ediyoruz, ama sessiz sakiniz, rahatsız etmiyoruz kimseyi. çıt çıkartmıyoruz, öpüşme filan da yok zaten. bi baktım arkadan bizi kesiyosun. hemen anladım, kolumun yerini beğenmedin. kızla fazla samimi buldun beni. korktum lan bakışlarından. çünkü biliyorum, gelip bi şey söylesen, ne biliyim “ramazanda utanmıyo musunuz sarmaş dolaş oturmaya?” desen, etrafımızdaki insanlar da artık çok sesini çıkartmıycak. bi çoğu da seni haklı bulucak. cevap versem “uzatma” diycekler. kavga çıksa, ağzını burnunu bi güzel kırsam ben suçlu olucam. karakolluk olsak zaten bitmişim. her şekilde haklısın yani.

yanlış anlama, sadece ramazanla öpüşmeyle bilmemneyle ilgili şeyler söylemiyorum. ben genel olarak senin tavırlarının değişmesine üzülüyorum. sevgisiz bi insana dönüştün sen. herhangi bir şeyi sevmeyi zayıflık gibi görür oldun sanırım. sürekli laf söylüyosun her şeye. senin için her şey bok gibi. bazen internet gazetelerinde haber altındaki yorumlarını okuyorum. adam bi şeyden övgüyle bahsetmişse anında “popülist ibne, ayak yapıyo” diyosun. biri bi film mi çekmiş, “olmamış” deyiveriyosun. sana yaranmak mümkün değil. hiç bi şeyi sevmiyosun. başka insanları hiç sevmiyosun. sokakta karşıma çıktığında kötü kötü bakıyosun. sana selam vermeye korkuyorum. karşılaştığımızda günaydın derim ben sana normalde. ama yüzüne baktığımda her an “ne bakıyosun lan” diycek gibi davranıyosun. çekiniyorum, kaçırıyorum gözlerimi. beni yendiğimi hissettiğin için sen bundan da hoşnut oluyosun.

geçenlerde yuutub’da eski siyasilerin bi tartışmasını izledim. demireli, mesut yılmaz, ecevit, inönü, erbakan filan hepsi bir masada oturuyolar ve biri konuşurken diğerinin çıtı çıkmıyo. bu adamların ülkeyi yönettiği yılları övücek değilim şimdi tabii. ama ne biçim saygılılarmış lan. hiç bağırıp çağırmıyolar. en fazla iğneleyici konuşuyolar. şimdiki adamları aynı masaya oturtmayı başarsalar da biri silahını çekicek gibi bakar, biri kollarını sıvayıp dövücekmiş gibi yapar, hatta “yok öyle lagaluga”, “lölö yapma” filan derler. acaba sen de bu adamları göre göre mi böyle oldun? bu devirde öyle olmak daha mı doğru, daha mı geçerli geliyo? “artık böyle… yerse” filan mı diyosun? daha mı iyi hissediyosun?

yıllar evvel mısır’a gitmiş bir tanıdığımız “mısır’da yalan söylemek normal bi şey. kimse utanmıyo yalancı durumuna düşmekten” demişti de aklım çıkmıştı, inanamamıştım. hani iki gün avrupa gezmiş insanlar hemen başlarlar ya “abi almanya’da insanlar çok nazik, gülümseyerek selam veriyolar, burda herkes ayı gibi” diye memleketi kötülemeye. ben yakına kadar “yav olur mu öyle şey, kötü bir millet olur mu? biri ne kadar kötüyse diğerleri de o kadar kötüdür ya da iyidir” diye düşünürdüm.

şimdiyse kusuruma bakma ama, senin ciddi ciddi kötüleştiğine inanmaya başladım. hani bu topraklarda yetişenler bambaşka hoşgörülü oluyodu lan, yıllarca öyle bilmedik mi? nooldu da bu kadar sinirli bi insana dönüştün peki? sana uygun gelmeyen hiç bi şeye tahammül etmek istemiyosun. isterse ülke ekonomisi süper olsun, dev alışveriş merkezleri açılsın, duble yollarda istediğin kadar bas git arabanla, sen böyle olduktan sonra neye yatıycak? cebinde parası olan sinirli insanlar mı olalım hep birlikte yani? koca heykel niye yıkıldı lan? kusura bakma aklım hep ona gidiyo. nasıl bi mantıkla gaza gelindi de yıkıldı?

bak o olayın olduğu günlerde bi taksiciyle muhabbet ediyoruz, “yıkılsın kardeşim!” dedi. böyle bi cevap karşısında aslında susmak lazım ama ağzımı tutamadım,”ya niye yıkılsın abi? heykelin kendisi güzel de olmayabilir, ama ifade ettiği bişey var, bi de dikilmiş işte oraya. neden şimdi ucube diyip yıkıyolar? normal mi bu sence?” dedim. mantıklı bi cevap bekledim, hani “şu yüzden yıkılsın” desin ki diyalog ilerlesin diye. adam sadece “yıkılsın yaa boşver yıkılsın!” dedi zevk alır gibi. sanki heykeller toplaşıp küçükken bununla dalga geçmiş de şimdi intikan alıyo gibi. bu tavır sana da garip gelmiyo mu? o taksici de sen miydin lan yoksa? sen de her işi yapmışsın mna koyiyim, otobüs şöförü müsün taksi şöförü müsün belli değil. arada vapura da biniyosun filan, ilginç adamsın. (kötü espri gücümle seni pis döverim)

yakına kadar “bu sadece bi dönem. bu adam da değişicek. sadece kötü günler geçiriyo, ondan sevmiyo beni” diyodum ama sen galiba artık eskiye dönmiyceksin. hayatında yurtdışında yaşamaya özenmemiş olan bana bile “eyvah ya, bizim dergilere de bi şeyler olucak, bu işi yaptırmıycaklar bana. kız arkadaşımın omzuna da kolumu atamıycak mıyım artık? başka ülkeye mi gitmek lazım? gitsek naapıcaz, ne bok yiycez” dedirttin.

çünkü sen ilerde etek giydiği için otobüste kızıma yumruk atıcaksın gibi geliyo bana. oysa kızımla ben, senin kızına hayatta karışmazdık. yemin ediyorum karışmazdık. herkesin istediği gibi giyindiği, istediği gibi yaşayabileceği bir memlekette yaşamaya hazır ve istekli olurduk. işin kötüsü, sen bunları okuduğunda azıcık düşünmek yerine “beğenmeyen defolsun gitsin lan!” diyosun, biliyorum ben seni. zaten burda yaşamamı istemiyo gibisin. vapurdan dışardaki süper boğaz manzarasını izlemek yerine beni ve kızarkadaşımı kontrol ediyosun, ordan belli. aynı şekilde bunları yazdığım için neler hissettiğimi, beni ciddi ciddi endişelendirdiğini anlamak yerine “tribünlere oynuyosun” diyceksin.

bütün bunlara rağmen, çok umutlu olmasam da, belki, bi ihtimal, bu günler de geçer. çünkü birbirimizi anlamıyo olabiliriz cidden. ama tek ricam, sinirli olma. ne biliyim mezar kırma, heykel kırma, yumruk atma diyorum, çok bi şey de değil yani. kurban olıyım “burdan gitmek lazım” geyiği yapanlarla dalga geçen beni bile bu otobüslerden bu vapurlardan bu sokaklardan soğutma işte. elin fransızına bonjur diyemem ben, sana selamünaleyküm derim, bin kat da tercih ederim. hem ben bişeyci ya da başka bişeyci de değilim. çocukken aynı mahallelerde oynardık, yabancı değilim tanıyosun beni. bakarsın bi gün karşılıklı otururuz, iki çay söyleriz, anlatırsın derdini. yemin ederim ne dersen dinlerim. dersin ki “bak kardeşim ben sana dargınım çünkü şöyle şöyle yapmıştın”. ben de sana derdimi anlatırım, gülüşürüz ederiz. işte o günün gelebileceğini umarak, sana mezarını kırıp yıktığın can yücel’in meşhur bi şiirini hediye ediyim hadi. tamamını da bilmiyodum internetten baktım idare et.

en uzak mesafe ne afrika’dır,

ne çin,

ne hindistan,

ne seyyareler,

ne de yıldızlar geceleri ışıldayan.

en uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir,

birbirini anlamayan.