Gelme

şarkı

bilmiyorum. artık hayatım sadece ''bilmiyorum'' lafından ibaret.

bazen diyorum ki ''neden böyleyim''

-bilmiyorum

yalnızlığımın bu kadar derine işlemesini anlayamıyorum

çok mu çirkinim çok mu kötü biriyim çok mu iticiyim.

-bilmiyorum

tek istediğim sadece yaşadıklarımın cevabını verebilecek biri.

yok. ''neden?'' diye soruyorum kendime hiç bir cevap veremiyor yalnızlığım.oda bilmiyor çünkü.

yazmaya başlıyorum bende. yarı da kalıyor, olmuyor.

kelimeler yetersiz kalıyor. bunları anlatmam için bir kelimem bile yok.

sonra diyorum ki ''bir gün senin de güvenebileceğin bir adam çıkacak karşına''

bir gün? hangi gün? o gün ne zaman gelicek? hangi adam bana yardım edecek? hangi adam mutlu olmamı sağlayacak?

-bilmiyorum.

sonra eskiyi hatırlıyorum. ne kadar çok hata yaptığımı hatırlıyorum.

birden kendimden nefret ediyorum. kaybetmemem gereken insanları kaybetmişim.

yalnızlığımın derin olması buna bağlı belki de. bazen insanlardan o kadar soyutlanıyorum ki yüzlerine bakamıyorum.

hayal kuruyorum. mutlu olduğumu, aşık olduğumu. yapamayacağımı anlıyorum. çünkü birine bağlanmak bana göre değil.

her zaman kaçıyorum. yapabildiğim tek şey kaçabilmek.

gelme diyorum sonra. ''gelme çünkü ben seni hakketmiyorum'' gelme çünkü seni incitmek istemiyorum.

hoş, gelmiyor ya oda. gelmeyecek.

cevap vermiyor yine yalnızlığım. veremiyor.

üzülüyorum. ''belki'' diyorum ''belki bir gün...''

ama biliyorum ki o ''bir gün'' asla gelmeyecek.

ve tekrar nefret ediyorum kendimden. ne mutlu olabildiğim ne de birini mutlu edemediğim için.

gelme diyorum tekrar. gelme, o kadar yalnızım ki eğer gelirsen seni üzerim.

sana zarar vermek istemiyorum.

artık kendimden nefret etmek istemiyorum.

''gelme''